Oι μεσογειακες ελευθερες επιτροπες

Ας προτείνουμε μια μεγαλύτερη μεσογειακή κοινότητα.

Ένα χώρο και ένα πλαίσιο νούς που δίνει φωνή και αναγνώριση σε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, αλλά και παρόμοιοι.

Ένα μέρος που τιμά τη μνήμη και φαντάζει ένα λαμπρό μέλλον, ευήμερο και δίκαιo.

Μια θάλασσα που μας επιστρέφει σε μια ύπαρξη στο κέντρο μιας απεριόριστης περιέργειας για την ανθρωπότητα και την ανθρώπινη καρδιά, αντί για ένα ανυπέρβλητο τοίχο.

Ο κόμβος ενός διασυνδεδεμένου και σύνθετου σύμπαντος, μια δυναμική πέρα από την απλότητα του απλού άλλου, που ίσως δεν μας ανήκε ποτέ.

Η Μεσόγειος ως ζωτικός αγωγός και ένωση, ως συνεχής ροή μεταξύ διαφορετικών τρόπων ζωής, όπως η αναγέννηση και η εξύμνηση της μεσημβρινής έννοιας: ένα πνεύμα που ανακτά τις αληθινές αξίες του ορίου, της βραδύτητας, της κοινότητας, της πολυπλοκότητας, της ανταλλαγής.

Η Μεσόγειος ως απελευθέρωση.

Απελευθέρωση από έναν Ατλαντικό που σκέφτεται όπου ο Ατλαντικός είναι ένας χώρος κατάκτησης και εκμετάλλευσης.

Για να διασχισθεί ο Ατλαντικός, ήταν απαραίτητο να ξεπερασθούν τα όρια, να βασιζόμαστε στον εαυτό μας και στην τεχνική αντοχή του σκάφους: του ατομικισμού, της τεχνικής, της υστερίας. Τρία στοιχεία που συνδυάζονται για να δώσουν αυτόν τον σκοτεινό χρωματισμό που είναι σήμερα η δυτική κοινωνία.

Αυτή η ιδέα του Ατλαντικού, για την οποία όλα είναι τελικά ένας πόρος που καταναλώνετε μέχρι να εξαντληθεί, μέχρι να γίνει η δική του άρνηση – μια απουσία.

Αυτός ο ψυχρός και εχθρικός Ατλαντικός, που καταστέλλει τα συναισθήματα, προϋποθέτει το κλείσιμο του εαυτού, την ασυγκίνητη υπακοή στη δυναμική του, την ανάγκη του για κυριαρχία, για αποτελεσματικότητα … επειδή η διέλευση του Ατλαντικού ήταν πάντα μια επιχείρηση.

Ο Ατλαντικός ορίζοντας είναι μια απλοποίηση των ιδεών, ο εξορθολογισμός της εμπειρίας, η δημιουργία ενός νοήματος στο κενό. Υπαρξη στο κέντρο του κόσμου προϋποθέτει πολυπλοκότητα, συνδεσιμότητα, ακρίβεια.

Αντιμέτωποι με την προοπτική της επιστροφής, του «νοστόςs», όπως μας δίδαξε ο Οδυσσέας, η Μεσόγειος προκαλεί λόγο για τον ορθολογισμό, ένα μέσο για τον τερματισμό του μοναδισμού και του αναγωγισμού.

Ο Ατλαντικός ενσαρκώνει για τα πάντα το νόημα της σημερινής κοινωνίας: εμμονή με την τεχνική καινοτομία και ανάπτυξη, επειδή μόνο με αυτά τα δύο στοιχεία μπορεί να κυριαρχήσει επειδή είναι ένας μη-τόπος, Αλλοδαπός χώρος.

Ωστόσο, η Μεσόγειος μπορεί να καθορίσει τη σημασία μιας μελλοντικής κοινωνίας: μια προσαρμογή και επεξεργασία, τα οποία είναι τα δυό θεμέλια μιας οικολογικής κοινωνίας. Και αν ο Ατλαντικός μας διδάσκει «ιδιωτικότητα», η Μεσόγειος μας διδάσκει να μοιραζόμαστε, την κοινότητα, τη ζωή στους δρόμους, στις πλατείες και στη σχέση.

Ο Μεσογειακός χρόνος είναι ήρεμος, ένας χώρος όπου η αδράνεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε σοφία – αργή και παρούσα εποχή. Ο Ατλαντικός χρόνος είναι γρήγορος και μελλοντικός οδηγός – αφιερωμένος στην δουλειά και τη συσσώρευση, στην αποτελεσματική οργάνωση της παραγωγής και λίγο στην περισυλλογή, όπου γεννιέται η κριτική σκέψη.

Μια μεσημβρινή σκέψη που φτάνει πέρα από τον γεωγραφικό χώρο της ίδιας της Μεσογείου, για να γίνει ένα όραμα για τον κόσμο και για τον εαυτό του – θεμέλι και προϋπόθεση που πρέπει να επιτευχθεί… μια καθαρή μορφή αντίστασης.

ΟΙ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ

Τα MEEγεννιούνται με την ιδέα της δημιουργίας μιας ισχυρής, ελεύθερης και ομοσπονδιακής κοινότητας που περιλαμβάνει μερικές κοινές αρχές:

Όχι στον νεοφιλελευθερισμό Ναι στην κοινότητα

Όχι στην παγκοσμιοποίηση Ναι στην τοπική παραγωγή

Όχι στην ιδιωτικοποίηση Ναι στα κοινά αγαθά

Όχι στην αποτελεσματικότητα Ναι στη βραδύτητα

Όχι στον περιβαλλοντισμό Ναι στην οικολογία

Όχι στην τεχνοκρατία Ναι στις ηθικές αξίες

Όχι στην ανάπτυξη Ναι στα όρια

Όχι στην παραγωγικότητα Ναι στην ευγένεια

Όχι στο ταξικισμό Ναι στην αλληλεγγύη

Όχι στην αναισθησία Ναι στην αισθητική